โรงพยาบาลธัญญารักษ์สงขลา

...เรื่องของคนอื่น...

...เราไปแก้ไขเขาไม่ได้ ที่แก้ได้ คือ ตัวเรา...แก้ข้างนอก เป็นเรื่องโลก แต่แก้ที่ตัวเรานี้ เป็นเรื่องธรรม...ถ้าไม่เอา (ไม่ปฏิบัติ) ก็เป็นเถ้าเสียดีกว่า...ครูอาจารย์ดี ๆ มีอยู่มากมาย แต่สำคัญที่เราต้องปฏิบัติให้จริง สอนตัวเองให้มาก นั่นแหละ จึงจะดี...ตราบใดก็ตาม ที่ยังไม่เห็นความดีในตัว ก็นับว่า แกไม่รู้จักข้า...แต่ถ้าเมื่อใด ที่แกเริ่มเห็นความดีในตัวเองแล้ว เมื่อนั้น ข้าว่า แกรู้จักตัวข้าดีขึ้นแล้ว...ในเวลากลางวัน หรือ เวลาใดก็ตาม ให้พยายามภาวนาไว้เรื่อย ๆ ไม่ว่า ยืน เดิน นั่ง นอน ทำให้ตลอดเวลา ถ้าเราจะทำ ดีกว่านั่งร้องเพลง...จะซักผ้า หุงข้าว ต้มแกง นั่งรถ ทำได้ทั้งนั้น เขาเรียกว่า พยายามเกลี่ยจิตใจ ให้เข้าที่ ถ้าจะรอเวลาปฏิบัติทีเดียว มันยาก เพราะ จิตมันแตกมาตลอดทั้งวัน...ถ้ามีเวลาหายใจ ก็ต้องมีเวลาภาวนา เพราะ เพียงแต่กำหนดตัวรู้ ในลมหายใจ ก็ถือว่า ทำสมาธิแล้ว...อุปัชฌาย์ข้าสอนว่า ภาวนาได้เห็นแสงสว่าง เท่าปลายนิ้วไม้ขีด ชั่วประเดี๋ยวเดียวเท่า ช้างกระดิกหู งูแลบลิ้น ยังมีอานิสงส์มากกว่า ตักบาตรจนขันลงหินทะเล...ปฏิบัติแล้ว โลภ โกรธ หลง ของแกลดน้อยลง หรือ เปล่า? ถ้าลดลง ข้าว่าแกใช้ได้

นิรนาม

*******
...ก็คือ...

ผู้ประกอบกรรม ทำแต่ความดีอย่างเดียวนั้นเอง...จงจำไว้ว่า ถ้าปรารถนา ความเมตตา และ ความเห็นอก เห็นใจจากผู้อื่น ก็ควรส่งกระแสใจ ที่ประกอบด้วยความเมตตา และ ความเห็นอกเห็นใจ ไปยังท่านเหล่านั้นแล้ว เราก็จะได้รับ ความเมตตา และ ความเห็นอกเห็นใจ จากท่านเหล่านั้น เช่นเดียวกัน นี่เป็นกฏของจิตตานุภาพ แล้ว ความสำเร็จทั้งหลายที่ปรารถนา ก็จะบังเกิดแก่ตน สมประสงค์ ทุกประการ เป็นแน่นอน ไม่ต้องสงสัยเลย

ท่านเจ้าคุณ นรรัตน์ราชมานิต

*******

ที่มา : เก็บตก http://www.dhammathai.org/articles/view.php?No=485